فردریک پرلز1 از شخصیت سالم تحت عنوان “انسان این مکانی و این زمانی” یاد می کند. پرلز معتقد است، انسان موجودی کاملا “خودآگاه” است ولی از طرف دیگر از اعمال “خودمختارانه” می هراسد. اگرچه مردم، خود را افرادی مستقل و متکی به خود می پندارند، اما به حمایت شدن بیشتر از جانب دیگران گرایش دارند و هر زمان که دیگران انتظارات آنان را برآورده نکنند، عصبانی و خشمگین می شوند. انسان های سالمتر به جای آنکه به گونه ای مزمن دست به تجدید خاطرات، تخیلات و یا تصورات توام با اضطراب بزنند، در تلاش جهت رهایی از روابط ناخوشایند و متکی به دیگران بوده، از آگاهی مستقیم نسبت به ادراکات و احساسات خویش برخوردار هستند. شخصیت سالم، توانا و قادر است که به خود و اراده ی خویش اعتماد می کند. به عقیده ی”پاپن”سخنان زیر که پرلز بیان کرده شاید بهترین اعتقادات وی در مورد انسان باشد: